Në një fermë të vogël dhe të qetë në kufirin verior të Qarkut San Diego, Kenny Feitz mbjell radhë luleshtrydhesh të kuqe të ndezura duke filluar në Tetor të çdo viti. Feitz mund të jetë adhuruesi më i madh në botë i luleshtrydheve. Ai është vetëm një pjesë e industrisë së madhe bujqësore të Kalifornisë. Shteti i Artë prodhon më shumë se 80% të domateve të vendit, kajsave, avokados, hurmave, fiqve, kivive, ullinjve, kumbullave, kumbullave të thata, rrushit të thatë, manaferrave, mjedrave, mandarinave, rrushit të verës dhe luleshtrydheve.
Dhe nga të gjitha ato, Feitz thotë se luleshtrydhet janë një nga ushqimet më delikate, më delikate për tu rritur. Çdo vit është një bixhoz, dhe disa vite ai është thjesht i lumtur të fitojë paratë që investoi në të korrat e atij viti.
Por shumë nga luleshtrydhet e tij përfundojnë duke u hedhur në shportë. Në SH.B.A., hidhet më shumë se një e treta e ushqimit të ngrënshëm, dhe kjo ndodh më së shumti me prodhime të freskëta. Ushqimi i humbur përfshin pothuajse një të katërtën e deponive. Aty zbërthehet dhe çliron 8% të emetimeve të gazeve serrë në botë.
Mbetjet e deponive fillojnë në fermë - sepse luleshtrydhet duhet të fitojnë një konkurs bukurie. Çdo gjë që është shumë e madhe, shumë e vogël, shumë e çuditshme ose jo aq e kuqe nuk zgjidhet.
Ai thotë se diku rreth 50-60% të frutave që prodhon një bimë shiten si luleshtrydhe të plota. Një tjetër 20% mund të mos duket perfekte, por është e sigurt për t’u ngrënë. Ato shndërrohen në reçelë dhe gojëmjaltë të ngrirë. Pjesa tjetër mbetet në brazdat dhe lërohet nën të për të ushqyer brezin e ardhshëm të luleshtrydheve.
Lexoni artikullin e plotë në www.kcrw.com.